Jelenie nie pochodzą z Nowej Zelandii. Pierwsze osobniki zostały sprowadzone na wyspy z Anglii i Szkocji w połowie XIX wieku jako zwierzęta łowne i wypuszczone głównie w regionie Alp Południowych. Dzięki idealnym warunkom ich populacja szybko się rozprzestrzeniła, a w XX wieku dzikie jelenie stały się problemem ekologicznym, zagrażając rodzimym drzewostanom leśnym.

Zmiana nastąpiła w latach 60-tych, kiedy rozpoczął się eksport dziczyzny z dzikich jeleni - pierwotnie niechciany gatunek stał się cennym towarem eksportowym. Pionierzy w tej branży dostrzegli dalszy potencjał i w latach 70. zaczęli chwytać dzikie jelenie i przenosić je do hodowli. Dało to początek nowej branży rolniczej, która szybko rozprzestrzeniła się w całym kraju.

Wraz z rozwojem profesjonalnego rolnictwa i wprowadzeniem pierwszych licencji w latach 70-tych, nowozelandzcy rolnicy zaczęli odkrywać inne zastosowania, takie jak produkcja aksamitu z jelenia. Szybko wprowadzono surowe normy dotyczące humanitarnego pozyskiwania aksamitu, co doprowadziło do stworzenia powszechnie uznawanego systemu regulacyjnego znanego jako National Velvetting Standards Body.